WASSENDE MAAN

Het verhaal van voortschrijdende inzichten en actie op reactie op waterstaatkundig gebied slingert als een labyrint door onze vaderlandse geschiedenis en heeft geleid tot een waar doolhof aan kanalen, stuwen, gemalen, dijken en kades. Het labyrint of het doolhof geldt als een zeer bruikbare metafoor voor onze eeuwenlange strijd met het water. Een labyrint/ doolhof in de Noordwaard in de Brabantse Biesbosch markeert het moment waarop wij met de maatregel ‘Ruimte voor de Rivier’ een alternatieve richting inslaan in het ‘waterstaatkundige doolhof’.
De ontwikkeling van natte natuurgebieden blijkt in dit deel van de Biesbosch op een heel natuurlijk manier samen te vloeien met dit streven naar meer ruimte voor het rivierwater.
Maar het zijn de seizoenen, de wind en het weer, de zon en de maan, eb en vloed die met hun ‘rituele dans’ onze zoektocht in het waterstaatkundige doolhof richting geven.

Vanaf 2015 raakte het kunstwerk in het zeer vruchtbare landschap meer en meer overwoekerd., totdat het nog nauwelijks herkenbaar was in het landschap. Maar die verruiging bracht ook onvermoede kwaliteiten, landschappelijk en ecologisch. Vanaf 2025 is het beheer hervat, maar niet volledig, één helft van het kunstwerk mag ruig blijven. ‘Tijd’ heeft bij nader inzien en onbedoeld een interessante betekenislaag aan het kunstwerk toegevoegd.