STINSPARK

Waar nu het Stinspark in de Zwolse wijk Westenholte ligt stond in de 13e en 14e eeuw een imposante burcht: kasteel Voorst. Het kasteel was in het bezit van een invloedrijke adellijke familie: De Heren van Voorst. Zij voerden een onafhankelijke koers tussen Het Sticht en Het Oversticht, wat leidde tot conflicten met de bisschop van Utrecht en omliggende steden zoals Zwolle, Deventer en Kampen.
Midden 14^e eeuw werd het kasteel belegerd, veroverd en met de grond gelijkgemaakt en daarna niet meer herbouwd. De stenen van het kasteel werden hergebruikt voor gebouwen in de omgeving. Een van de poorten van het kasteel werd meegenomen naar Kampen en is daar nog te zien in het stadhuis

Lange tijd tekende de voormalige kasteelplaats zich in de topografie af door een opvallende ‘ui-vorm’. Die vorm is door de eeuwen herkenbaar gebleven in het landschap, zelfs toen in de jaren ’80 de wijk Westenholte werd ontwikkeld. De ‘ui’ bleef bewaard als een open, groene parkachtige plek midden in de wijk: het Stinspark. Tot voor kort verwees het park alleen in naam naar haar roemrucht geschiedenis, maar vanaf 2025 doet het Stinspark echt recht aan zijn status als archeologisch rijksmonument.

In samenwerking met Strootman Landschapsarchitecten is een ontwerp gemaakt dat bestaat uit meerdere concentrische schillen:
• Een buitenste schil is een deels verbrede omgrachting waardoor het park een eiland wordt dat alleen toegankelijk is via enkele bruggen en dammen.
• De tweede schil is een dicht beplante strook, een ‘heemtuin’, die het centrale deel onttrekt aan het zicht en nieuwsgierig maakt.
• De derde schil is een ‘droge gracht’, een open ruimte die de oorspronkelijke omgrachting van de burcht moet verbeelden. In die open ruimte liggen twee aarden vormen, in het centrum een cirkelvormige heuvel met bovenop de hoofdburcht en een rechthoekige vorm die de voorburcht moet verbeelden. De compositie is geïnspireerd op de archeologische plattegrond tekeningen.

De hoofdburcht bestaat uit transparante palissades in concentrische cirkelsegmenten die samen een complex doolhof vormen. Spiegels versterken het gevoel van desoriëntatie. De transparantie maakt het kunstwerk ijl en etherisch, als een ‘fata morgana’: meer lucht dan materie. De burcht nodigt uit om te betreden, te dwalen en te spelen: het is een ontmoetingsplek én monument in één.