KUNST OVER LANDSCHAP OVER KUNST

KUNST OVER LANDSCHAP OVER KUNST
Expositie van 20-10 tot 10-12-2019 in ACEC Apeldoorn
Show Case II is de 2e editie in een serie thema exposities over kunst in de publieke editie waarin kunst in relatie tot het landschap centraal wordt gesteld. 

Als curator heb ik een concept aangeleverd waarbinnen een vijftal kunstenaars is uitgenodigd met een werk bij te dragen aan deze expositie; Jeroen van Westen en Anne Ausloos, Birthe Leemeijer, Bram Kuypers, herman de vries en ikzelf.
Landschapskunst is; kunst -in, met en over- het landschap; de materialen en de verhalen die het landschap biedt zijn voor deze kunstenaars ‘grondstof’ voor hun kunst.
Het landschap is een onlosmakelijk onderdeel van de kunstwerken, de kunstwerken zijn onbestaanbaar zonder het landschap.
Wat de vijf kunstenaars bindt is hun respect en ontzag voor het landschap.
‘Uiteindelijk heb ik maar één opdrachtgever, en dat is het landschap zelf’ (Jeroen van Westen)

Klik HIER een fotoverslag en teksten over de kunstenaars, de kunstwerken en het openingswoord van Kester Freriks.

 

14 BRUGGEN VOOR HOUTHAVEN / ERIDANOS

14 BRUGGEN VOOR HOUTHAVEN en ERIDANOS
In samenwerking met Verburg Hoogendijk Architekten en Parklaan Landschapsarchitecten in opdracht van gemeente Amsterdam
Brug nr.276 uit 1930 van architect Piet Kramer overspande de Oostertoegang vlak bij het Centraal Station in Amsterdam, maar moest in het begin van deze eeuw wijken voor de aanleg van de IJtram.
 De herbouw van deze brug als Gevlebrug in Houthaven legt de verbinding tussen de architectuur van de Spaarndammerbuurt en het functionaliteit van het post-industriële Houthaven. Voor ons is hiermee de toon gezet; de 14 nieuw te bouwen bruggen voor Houthaven moeten een sobere functionaliteit koppelen aan een stijlvolle vormgeving met oog voor detail, materialiteit, intimiteit en sfeer.
Geinspireerd op de typologie van de klassieke Kramerbruggen maken we ornamenten op de koppen van de pijlers.
ERIDANOS (Barnsteenrivier) is de mythologische benaming van een rivier die vroeger in het gebied van de huidige Oostzee. Barnsteen is gefossiliseerd hars dat miljoenen jaren geleden uit de stammen van naaldbomen is ‘gebloed’. De naaldbomen groeiden met name in het gebied rond de Oostzee en de Baltische Zee. Het is heel goed denkbaar dat tijdens de ijstijd barnsteentjes met het oprukkende landijs vanuit het Oostzeegebied naar het zuidwesten zijn verplaatst. De begrenzing van het landijs liep destijds tot de lijn Haarlem-Nijmegen, het landijs moet ter hoogte van Amsterdam ook stukjes barnsteen in de bodem hebben afgezet.
Massief glazen objecten geproduceerd door glasatelier Tetterode te Amsterdam, op de koppen van de pijlers roepen de associatie op met ijs, met permafrost. In sommige objecten zitten barnsteenkleurige objectjes ingekapseld in het massieve glas, als verwijzing naar het gefossiliseerde hars dat ooit uit de prehistorische naaldbomen is gebloed.
HIER een link naar het presentatieboekje over dit project.

NEERSLAG

NEERSLAG
Inzending voor de IJSSELBIENNALE editie 2017
Het thema van IJsselbiënnale 2017 was ‘klimatologische veranderingen’.

Klimaatverandering merken wij hier in Nederland met name door veranderingen in de aard en hoeveelheid neerslag, heel veel in één keer of juist langdurige droogte.
Ons landschap is op een natuurlijke manier gevormd door eerdere (natuurlijk veroorzaakte) klimaatveranderingen, de ijstijden. Neerslag in al haar verschijningsvormen is daarbij steeds de vormgevende kracht van het landschap, met de stuwwallen, glaciale bekkens, de rivierdelta, rivierduinen, komgronden en doorbraakgaten. De huidige klimaatverandering wordt toegeschreven aan menselijke invloeden. De hoogwatergeul in de IJsselvallei is (een van onze) een reactie(s) op deze klimaatverandering en is een ingrijpende landschappelijke verandering eveneens door ons handelen ontstaan.

De IJsselbiennale valt samen met de zomermaanden, de periode waarin we de effecten van de klimaatverandering het sterkst lijken te merken. Het regent heviger en met grotere hoeveelheden ineens, de temperatuur kent extremen en de verwachting is dat we ook langere periodes van droogte gaan krijgen zoals in de zomer van 2018.

De Kromme Kolk vormt samen met het restant van de Werverdijk hét pièce de résistance van de Hoogwatergeul Veessen Wapenveld. Als ‘wakend oog’ stuurt ze onze blik in zuidelijke richting en toont in één oogopslag hoe de IJsselvallei ligt ingesloten tussen de stuwwallen van de Veluwe en Salland. In dezelfde blikrichting zien we de hoogwatergeul Veessen Wapenveld tussen twee dijken ingeklemd.

Een vlakke, ondiepe stalen schaal drijft als een stip op het water van de Kromme Kolk. Regenwater wordt opgevangen, geleidelijk vult de schaal zich met neerslag totdat hij overstroomt. Bij langere droogtes verdampt het water en slinkt de waterspiegel in de schaal. Een enkele keer valt hij volledig droog. Onder invloed van in het water aanwezig sediment in combinatie met roestvorming op het staal zal het zich terugtrekkende water grafische patronen en concentrische lijntekeningen vormen.

TIJD-SCHAAL

TIJD-SCHAAL
Een visie op de vraag ‘Wat is de Terp Fan de Takomst’ door het dorpje Blije, Friesland

Klimatologische schommelingen en de geologische veranderingen die daar het gevolg van zijn, tekenen zich af op een ruimte- en tijdschaal die ver buiten onze directe waarneming ligt. Dit betekent dat wij geen directe oorzaak-gevolg relate ervaren tussen onze dagelijkse handelingen en beslissingen en het effect daarvan op bijvoorbeeld het klimaat en de biodiversiteit. Wetenschappelijke modellen en proeven maken vaak gebruik van variabelen in schaal, waardoor de zeer geleidelijke ontwikkelingen en veranderingen ineens wel zichtbaar worden binnen onze directe ervaring van ruimte en tijd. Patronen die ontstaan onder invloed van morfodynamische krachten zijn op de schaal van één meter vrijwel identiek aan de patronen op een schaal van honderden tot duizenden kilometers. Dit verschijnsel heet schaalinvariantie.
In de overgangszone tussen land en water in het landaanwinningsgebied Noorderleeg gelden de wetten van de schaalinvariantie in optima forma.

Glijdend en glibberend over de sliblagen zien we direct onder onze voeten de kleine ophopingen van sediment, droogtescheurtjes in de kleilagen, erosiespoortjes van prielen en slenkjes. Morfodynamische processen die zich voor doen binnen tijdsbestekken van dagen tot slechts enkele weken en intussen prachtige miniatuur kwelderlandschapjes achterlaten. In het klein zijn deze landschapjes nauwelijks te onderscheiden van de estuaria en rivierdelta’s met de omvang van een continent gefotografeerd vanuit een spaceshuttle.
Met een beetje verbeeldingskracht zijn deze slenken en prielen immense rivierdelta’s en estuaria in tijdschalen die zich uitstrekken over vele eeuwen en millennia.

‘Iedere vloed is een klimatologische zeespiegelstijging, iedere winter is een ijstijd, iedere kreek een majestueuze rivier’

Presentatie 2017
Meer informatie over deze visie vindt u HIER

METEN MET MENSELIJKE MATEN

METEN MET MENSELIJKE MATEN
In opdracht van de gemeente Heerhugowaard

Sinds de klassieke oudheid tot de invoering van de meter, de kilometer en de hectare in 1816, vormde het menselijk lichaam de ‘maat der dingen’.  Afstanden en oppervlaktes werden uitgedrukt in ‘voeten’, ‘ellen’, ‘duimen’ en ‘roeden’.  Eén ‘voet’ mat ongeveer 30 cm en een ‘roede’ was 12 voet. Een ‘morgen’ betrof een stuk grond dat de boer in één ochtend kon ploegen, een afstand drukte men uit in ‘zoveel uren gaans’. Zuiver lichamelijke ervaringen van ruimte en tijd in het landschap.

Rond 1630 is polder Heer-Huygen-Waert drooggelegd en van meet af aan vormt de Middenweg de centrale as van Heerhugowaard. Deze kaarsrechte lijn in de polder vormde de liniaal en meetlat waarlangs de 17e eeuwse landmeter de kavels, de sloten en bezittingen kon opmeten, steeds in ‘roeden’, ‘voeten’ en ‘morgens’.
De ‘voet’ als maateenheid passen we nog steeds toe als we iets ‘uitpassen’. De ‘roede’ als maateenheid kennen we bijna niet meer, maar het mooie toeval wil dat een fietser bij één rondgang van het fietspedaal ongeveer 12 voet, dus één roede, ofwel 3,70 meter aflegt.
Omdat de Middenweg fietsstraat is geworden past het heel mooi om de ‘roede’ als verouderde eenheid om te dopen tot de 21e eeuwse ‘pedaal’, een nieuwe standaard speciaal voor de fietsende gebruiker van de Middenweg-Zuid.

Uitvoering 2019
Dit kunstwerk is mede mogelijk gemaakt met financiële steun van het Mondriaanfonds.
Voor meer informatie; METEN MET MENSELIJKE MATEN.pdf
HIER is een film te zien van ’the making of’…

AVANT LA LETTRE ‘Y’

AVANT LA LETTRE ‘Y’ Bijdrage aan ‘Art expedition INTO NATURE‘ editie 2016
Aanleiding voor voor dit project is het voornemen van GAE (Groningen Airport Eelde) om het gebied rond de start- en landingsbanen in te richten als een zonneakker.

Door het gras in de contouren van de start- en landingsbanen te maaien wordt door de toevallige ligging en oriëntatie van de start- en landingsbanen de vijfentwintigste letter van het alfabet ‘Y’  op het aardoppervlak getekend. In een internationale context wordt de letter ‘Y’ uitgesproken als ‘waai’… ‘WHY’, de -waarom-vraag- die vooraf gaat aan alle kennis en vooruitgang. De vraag die ieder kind in de mond bestorven ligt. Nu wordt die kernachtige vraag door het landschap zelf gesteld.

Maar vooral gaat de ‘Y’ vooraf aan de ‘Z’, de laatste letter van het alfabet.
‘Avant la Lettre’ betekent; ‘alvorens er sprake is van’ …van wat? …van zonnepanelen op een luchthaven? …van energielandschappen in het algemeen? in Nederland? Alvorens er sprake is van eindelijk een echte energietransitie?

In een ‘choreografie voor de maaimachine’ werd eind/ mei begin juni 2016 het gras rond de grijze startbanen in parallelle banen gemaaid. Het laagstaande ochtend – of avondlicht strijkt over het aardoppervlak en maakt de tekening ‘af’. Aerophoto Eelde heeft deze gigantische tekening op het aardoppervlak bij de juiste lichtval vanuit de lucht vastgelegd.
In de traditie van de ‘klassieke’ Landart vormt de fotografische weerslag van dit project het eindproduct. Een foto van 3×4 meter is tijdens INTO NATURE 2016 geëxposeerd in de vertrekhal van GAE en als drieluik gecombineerd met even grote foto’s met de illustere voorbeelden uit de Landart Canceled Crop (Finsterwolde 1969) van Dennis Oppenheim en Broken Circle and Spiral Hill van Robert Smithson (Emmen 1971).

STILLE GETUIGEN – HARDE FEITEN

STILLE GETUIGEN  HARDE FEITEN
In samenwerking met Parklaan Landschapsarchitecten en in opdracht van gemeente Enschede en ADT (Area Development Twente)
Opdracht; de transformatie van een viertal historische objecten tot betekenisvolle plekken in een ‘schuldig landschap’

AFSZ PARALLAX    De tanks van een voormalige Air Fuel Station (AFS) vormen nu twee immense ogen gericht op het heringerichte natuurontwikkelingsgebied dat op het terrein van de voormalige luchthaven is aangelegd.
C26 DOPPLER    Een voormalig testgebouw (run-up) waar de straalmotoren van F16’s werden getest is nu ontmanteld en omgevormd tot een kathedraalvormig geraamte waarin het wegstervende geraas van vliegtuigen wordt vermengd met vogelgeluiden. Uit geluiddempers achterin het monument zijn verhalen te beluisteren van gecrashte vliegtuigen, door de Duitsers verdreven boeren en het verhaal een dochter over haar nog immer vermiste vader.
TARGET    Diep in het bos tegen de flanken van de Lonnekerberg ligt als een soort kapel een mysterieus gebouw.  Het blijkt een kogelvanger waarmee het boordgeschut van bommenwerpers tijdens van WOII werd gericht. De spijlen van het hekwerk dat de binnenruimte van dit monument nu beschermt lijken verbeeldt de schokgolven van inslaande granaten.
RICOCHET   In de houten wanden van de kogelvanger van de handschietbaan zijn nog altijd de schampschoten zichtbaar als stille getuigen. De vormgeving van de spijlen van het hekwerk dat dit object nu beschermd resoneert nog het geluid van de ketsende kogels.

Realisatie; 2016

LEES; ‘Kunst als stille getuige van harde feiten’ Kester Freriks, NRC april 2016
HIER kunt u een boekje downloaden over dit project

PIER+HORIZON

PIER+HORIZON
Het 7e landschapskunstwerk voor de Flevopolders in opdracht van de provincie Flevoland en de gemeente Noordoostpolder.
Voordat de Noordoostpolder werd drooggelegd verbond een 6 km lange strekdam het Zwarte Water vanuit Overijssel met het voormalige lichthuis Oud Kraggenburg midden in de Zuiderzee. PIER+HORIZON wil deze strekdam weer naar de oppervlakte brengen.
De voormalige dam was gefundeerd met afgezonken kraggen, stroken in elkaar gegroeide waterplanten die op het water drijven, ook trilveen genoemd. De Weerribben en de Wieden in Noordoost Overijssel bestaan voor een groot deel uit trilveen. In een gebied van zo’n 4 ha rond de lijn van de strekdam staat een veld van palen in een raster dat is geïnspireerd op de strenge landschapsinrichting van de Noordoostpolder. Aan elke paal is een langgerekte kragge bevestigd. Deze kraggen drijven op het water en kunnen 360˚ draaien ten opzichte van hun verankeringspunt. De kraggen worden beplant met verschillende soorten waterplanten. Als het waterpeil stijgt dan stijgen de kraggen mee, de windrichting bepaalt hun oriëntatie. De strekdam is van 1 maart tot 15 oktober voor het publiek toegankelijk. Eenzaam op de smalle en lange pier, opgenomen in de weidsheid van het Zwarte Meer en omringd door het gigantische veld van kraggen, is de ultieme ervaring van het kunstwerk.
Vanaf de dijk en in het verlengde van de strekdam maakt een webcam iedere dag rond half acht in de vroege ochtend een foto, dan staat de zon altijd in één lijn met de dam. Over een langere periode groeit geleidelijk een sequentie die via een speciale website te zien zal zijn.
Intussen schuiven de seizoenen traag voorbij en slingeren de kraggen op de al maar draaiende wind onrustig om hun ankerpunten. Afwisselend schijnt de zon, regent het, hangt er mist, raast er een stormt, valt er sneeuw, of ligt er een dun laagje ijs op het Zwarte Meer.
Voor meer informatie zie PIER+HORIZON
Onthulling; oktober 2016
WWW.PIER+HORIZON.NL
HIER kunst u een live beeld zien van PIER+HORIZON via een webcam op de Zwartemeerdijk.

ELEMENT 79 sterrenstof

ELEMENT 79 sterrenstof
Opdrachtgever provincie Overijssel in samenwerking met het Kunstenlab Deventer in het kader van de ‘Canon van Overijssel’.

‘Element 79, Sterrenstof‘ is onderdeel van een reeks van vijftien kunstwerken in de openbare ruimte in het kader van de Canon van Overijssel.  In het canonvenster “Gouden Bergen” wordt beschreven hoe na de aanleg van de spoorlijn Zwolle-Almelo twee zakenlieden op het idee kwamen dat hier best eens goud te vinden zou kunnen zijn. Er werd een concessie-aanvraag bij de Provincie ingediend, maar al snel bleek dat de gedroomde opbrengst niet gehaald zou worden en de koorts verdween weer snel.

Het element goud is ontstaan in een heel ver verleden, vér voor het ontstaan van de aarde in een ster die minstens 8x de massa had als die van onze zon. Het goud dat wij nu op aarde vinden is dus pure ‘sterrenstof’.
In het periodiek systeem der elementen zijn alle bekende elementen op volgorde van atoomnummer ingedeeld. Goud heeft in dit periodiek systeem het atoomnummer 79, ieder goudatoom heeft 79 elektronen. Tegen het steile talud van het ravijn in Nijverdal schitteren 79 vergulde bollen in een streng patroon dat is geïnspireerd op de wijze waarop de 79 elektronen in verschillende ‘schillen’ om de kern van het goudatoom cirkelen.

Is dit -nieuwe goud van Nijverdal- vandaag net zo zeldzaam als 100 jaar geleden? Het is in ieder geval niet langer het kostbare metaal waar oorlogen om worden gevoerd, waar moorden om worden gepleegd, waar mensen zo hebberig van worden. Iedereen kan nu goud vinden langs het Goudzoekerspad in Nijverdal. De 79 vergulde bollen schitteren in het zonlicht of verbergen zich in de schemering en het zijn de nieuwe goudzoekers, de fijnproevers, de romantici, de verliefde stelletjes en de mensen met geduld die weten wanneer ze naar de Goudzoekersbocht moeten gaan om hun ‘Gouden Momenten’ te oogsten.

Realisatie en oplevering 2014