Monthly Archives: januari 2020

KUNST OVER LANDSCHAP OVER KUNST

Posted on by

KUNST OVER LANDSCHAP OVER KUNST
Expositie van 20-10 tot 10-12-2019 in ACEC Apeldoorn
Show Case II is de 2e editie in een serie thema exposities over kunst in de publieke editie waarin kunst in relatie tot het landschap centraal wordt gesteld. 

Als curator heb ik een concept aangeleverd waarbinnen een vijftal kunstenaars is uitgenodigd met een werk bij te dragen aan deze expositie; Jeroen van Westen en Anne Ausloos, Birthe Leemeijer, Bram Kuypers, herman de vries en ikzelf.
Landschapskunst is; kunst -in, met en over- het landschap; de materialen en de verhalen die het landschap biedt zijn voor deze kunstenaars ‘grondstof’ voor hun kunst.
Het landschap is een onlosmakelijk onderdeel van de kunstwerken, de kunstwerken zijn onbestaanbaar zonder het landschap.
Wat de vijf kunstenaars bindt is hun respect en ontzag voor het landschap.
‘Uiteindelijk heb ik maar één opdrachtgever, en dat is het landschap zelf’ (Jeroen van Westen)

Klik HIER een fotoverslag en teksten over de kunstenaars, de kunstwerken en het openingswoord van Kester Freriks.

 

14 BRUGGEN VOOR HOUTHAVEN / ERIDANOS

Posted on by

14 BRUGGEN VOOR HOUTHAVEN en ERIDANOS
In samenwerking met Verburg Hoogendijk Architekten en Parklaan Landschapsarchitecten in opdracht van gemeente Amsterdam
Brug nr.276 uit 1930 van architect Piet Kramer overspande de Oostertoegang vlak bij het Centraal Station in Amsterdam, maar moest in het begin van deze eeuw wijken voor de aanleg van de IJtram. De herbouw van deze brug als Gevlebrug in Houthaven legt de verbinding tussen de architectuur van de Spaarndammerbuurt en het functionaliteit van het post-industriële Houthaven. Voor ons is hiermee de toon gezet; de 14 nieuw te bouwen bruggen voor Houthaven moeten een sobere functionaliteit koppelen aan een stijlvolle vormgeving met oog voor detail, materialiteit, intimiteit en sfeer.
Geinspireerd op de typologie van de klassieke Kramerbruggen maken we ornamenten op de koppen van de pijlers.
ERIDANOS (Barnsteenrivier) is de mythologische benaming van een rivier die vroeger in het gebied van de huidige Oostzee. Barnsteen is gefossiliseerd hars dat miljoenen jaren geleden uit de stammen van naaldbomen is ‘gebloed’. De naaldbomen groeiden met name in het gebied rond de Oostzee en de Baltische Zee. Het is heel goed denkbaar dat tijdens de ijstijd barnsteentjes met het oprukkende landijs vanuit het Oostzeegebied naar het zuidwesten zijn verplaatst. De begrenzing van het landijs liep destijds tot de lijn Haarlem-Nijmegen, het landijs moet ter hoogte van Amsterdam ook stukjes barnsteen in de bodem hebben afgezet.
Massief glazen objecten geproduceerd door glasatelier Tetterode te Amsterdam, op de koppen van de pijlers roepen de associatie op met ijs, met permafrost. In sommige objecten zitten barnsteenkleurige objectjes ingekapseld in het massieve glas, als verwijzing naar het gefossiliseerde hars dat ooit uit de prehistorische naaldbomen is gebloed.
HIER een link naar het presentatieboekje over dit project.

NEERSLAG

Posted on by

NEERSLAG
Inzending voor de IJSSELBIENNALE editie 2017
Het thema van IJsselbiënnale 2017 was ‘klimatologische veranderingen’.

Klimaatverandering merken wij hier in Nederland met name door veranderingen in de aard en hoeveelheid neerslag, heel veel in één keer of juist langdurige droogte.
Ons landschap is op een natuurlijke manier gevormd door eerdere (natuurlijk veroorzaakte) klimaatveranderingen, de ijstijden. Neerslag in al haar verschijningsvormen is daarbij steeds de vormgevende kracht van het landschap, met de stuwwallen, glaciale bekkens, de rivierdelta, rivierduinen, komgronden en doorbraakgaten. De huidige klimaatverandering wordt toegeschreven aan menselijke invloeden. De hoogwatergeul in de IJsselvallei is (een van onze) een reactie(s) op deze klimaatverandering en is een ingrijpende landschappelijke verandering eveneens door ons handelen ontstaan.

De IJsselbiennale valt samen met de zomermaanden, de periode waarin we de effecten van de klimaatverandering het sterkst lijken te merken. Het regent heviger en met grotere hoeveelheden ineens, de temperatuur kent extremen en de verwachting is dat we ook langere periodes van droogte gaan krijgen zoals in de zomer van 2018.

De Kromme Kolk vormt samen met het restant van de Werverdijk hét pièce de résistance van de Hoogwatergeul Veessen Wapenveld. Als ‘wakend oog’ stuurt ze onze blik in zuidelijke richting en toont in één oogopslag hoe de IJsselvallei ligt ingesloten tussen de stuwwallen van de Veluwe en Salland. In dezelfde blikrichting zien we de hoogwatergeul Veessen Wapenveld tussen twee dijken ingeklemd.

Een vlakke, ondiepe stalen schaal drijft als een stip op het water van de Kromme Kolk. Regenwater wordt opgevangen, geleidelijk vult de schaal zich met neerslag totdat hij overstroomt. Bij langere droogtes verdampt het water en slinkt de waterspiegel in de schaal. Een enkele keer valt hij volledig droog. Onder invloed van in het water aanwezig sediment in combinatie met roestvorming op het staal zal het zich terugtrekkende water grafische patronen en concentrische lijntekeningen vormen.

TIJD-SCHAAL

Posted on by

TIJD-SCHAAL
Een visie op de vraag ‘Wat is de Terp Fan de Takomst’ door het dorpje Blije, Friesland

Klimatologische schommelingen en de geologische veranderingen die daar het gevolg van zijn, tekenen zich af op een ruimte- en tijdschaal die ver buiten onze directe waarneming ligt. Dit betekent dat wij geen directe oorzaak-gevolg relate ervaren tussen onze dagelijkse handelingen en beslissingen en het effect daarvan op bijvoorbeeld het klimaat en de biodiversiteit. Wetenschappelijke modellen en proeven maken vaak gebruik van variabelen in schaal, waardoor de zeer geleidelijke ontwikkelingen en veranderingen ineens wel zichtbaar worden binnen onze directe ervaring van ruimte en tijd. Patronen die ontstaan onder invloed van morfodynamische krachten zijn op de schaal van één meter vrijwel identiek aan de patronen op een schaal van honderden tot duizenden kilometers. Dit verschijnsel heet schaalinvariantie.
In de overgangszone tussen land en water in het landaanwinningsgebied Noorderleeg gelden de wetten van de schaalinvariantie in optima forma.

Glijdend en glibberend over de sliblagen zien we direct onder onze voeten de kleine ophopingen van sediment, droogtescheurtjes in de kleilagen, erosiespoortjes van prielen en slenkjes. Morfodynamische processen die zich voor doen binnen tijdsbestekken van dagen tot slechts enkele weken en intussen prachtige miniatuur kwelderlandschapjes achterlaten. In het klein zijn deze landschapjes nauwelijks te onderscheiden van de estuaria en rivierdelta’s met de omvang van een continent gefotografeerd vanuit een spaceshuttle.
Met een beetje verbeeldingskracht zijn deze slenken en prielen immense rivierdelta’s en estuaria in tijdschalen die zich uitstrekken over vele eeuwen en millennia.

‘Iedere vloed is een klimatologische zeespiegelstijging, iedere winter is een ijstijd, iedere kreek een majestueuze rivier’

Presentatie 2017
Meer informatie over deze visie vindt u HIER

METEN MET MENSELIJKE MATEN

Posted on by

METEN MET MENSELIJKE MATEN
In opdracht van de gemeente Heerhugowaard

Sinds de klassieke oudheid tot de invoering van de meter, de kilometer en de hectare in 1816, vormde het menselijk lichaam de ‘maat der dingen’.  Afstanden en oppervlaktes werden uitgedrukt in ‘voeten’, ‘ellen’, ‘duimen’ en ‘roeden’.  Eén ‘voet’ mat ongeveer 30 cm en een ‘roede’ was 12 voet. Een ‘morgen’ betrof een stuk grond dat de boer in één ochtend kon ploegen, een afstand drukte men uit in ‘zoveel uren gaans’. Zuiver lichamelijke ervaringen van ruimte en tijd in het landschap.

Rond 1630 is polder Heer-Huygen-Waert drooggelegd en van meet af aan vormt de Middenweg de centrale as van Heerhugowaard. Deze kaarsrechte lijn in de polder vormde de liniaal en meetlat waarlangs de 17e eeuwse landmeter de kavels, de sloten en bezittingen kon opmeten, steeds in ‘roeden’, ‘voeten’ en ‘morgens’.
De ‘voet’ als maateenheid passen we nog steeds toe als we iets ‘uitpassen’. De ‘roede’ als maateenheid kennen we bijna niet meer, maar het mooie toeval wil dat een fietser bij één rondgang van het fietspedaal ongeveer 12 voet, dus één roede, ofwel 3,70 meter aflegt.
Omdat de Middenweg fietsstraat is geworden past het heel mooi om de ‘roede’ als verouderde eenheid om te dopen tot de 21e eeuwse ‘pedaal’, een nieuwe standaard speciaal voor de fietsende gebruiker van de Middenweg-Zuid.

Uitvoering 2019
Dit kunstwerk is mede mogelijk gemaakt met financiële steun van het Mondriaanfonds.
Voor meer informatie; METEN MET MENSELIJKE MATEN.pdf
HIER is een film te zien van ’the making of’…